Koffie

• 

• 

• 

“Energieverspilling”, mompel ik als ik voor de derde keer het installatiebedrijf moet bellen. Enkele weken geleden heb ik een nieuwe ketel gekocht, maar de jongeman die het apparaat kwam installeren, was meer aan het mopperen dan dat hij aandacht had voor mijn ketel. Hij was om 7.00 uur ’s morgens al zó gestrest dat het huis in één klap bol stond van de negatieve energie.

Hij mopperde en mopperde. Over de werkdruk en de idioot lange werkdagen. Over het feit dat hij alleen op pad werd gestuurd voor een klus ‘die je toch echt met z’n tweeën moet doen’. En over de stagiaire die op zijn eerste werkdag te laat kwam, op de tweede dag geen zin had om te werken en op derde dag er de brui aan gaf.

De heetgebakerde jongeman was doodmoe. Want na 10 uur werken voor de baas had hij gisteren ook nog tot elf uur ’s avonds bij zijn vriend gewerkt die hij ‘met zijn airco en ketel toch écht niet kon laten zitten’. Maar dat was zelf verkozen drukte en dat telde volgens hem niet mee. Het was zijn baan waar van alles mis ging en als het zo moest, stopte hij er gewoon mee. Hij kon overal aan de slag voor veel meer salaris.

Als antwoord op zoveel negativiteit op de vroege ochtend stelde ik hem voor om eerst maar eens te beginnen met een kop koffie en een koek. Ik was natuurlijk bang dat al dat gemopper de installatie van mijn ketel zou verpesten. Twee koppen koffie en wat gezellige ochtendpraat verder ging de monteur op zolder aan de slag om na twee uurtjes weer naar beneden te komen. De klus was geklaard en na nog een kop koffie ging hij er snel vandoor.

Toen ik boven de boel even controleerde, zag ik wel wat problemen: bijvulslang niet aangesloten, lekkende wasmachinekraan en de dakdoorvoer die, bij het ontbreken van een tweede man, gewoon maar even was blijven liggen.

Na 2 weken komt dezelfde jongeman terug; nu met een collega. Deze keer krijg ik het gemopper in het kwadraat, want ook de collega is over de meeste dingen niet te spreken. Ik ben blij als de twee eindelijk aan het werk gaan. De problemen lijken snel verholpen en ik bedank hen uitgebreid met complimenten en natuurlijk met koffie. Totdat ik na een paar dagen ontdek dat er nog altijd van alles niet klopt. En weer klim ik in de telefoon om een afspraak te maken.

Als voor de derde keer ’s morgens om 7.00 uur de mannen van het installatiebedrijf op de stoep staan, doet zich een heel andere situatie voor. De kerels komen vrolijk binnen. Stellen allerlei slimme vragen, gaan aan de slag, controleren even zelf of alles werkt en vragen ter afsluiting ‘of ik nog vragen heb’. Hun positieve houding is een verademing. Als ik vraag of ze koffie willen, bedanken ze vriendelijk. “We hebben genoeg koffie in de bus”, is het antwoord. “We gaan snel naar de volgende klant, zodat we niet te veel uitlopen.” Zo kan het dus ook!

Toch houdt de vraag ‘wie nu kostbare energie verspilt’ mij de rest van de dag bezig. Is het de werkgever die zijn medewerkers overvraagt? Is het de mopperende knaap die geen balans kan vinden in het werk en geen ‘nee’ kan zeggen tegen privéklusjes? Ben ik het als klant die alles snel, snel geleverd wil hebben? Ik weet het niet. Maar dat er energie verspild wordt met slordig werk en gemopper is me wel duidelijk. Aan de koffie kan het niet gelegen hebben; die was goed: dat weet ik zeker.