Zeuren en zagen

• 

• 

• 

Vrouwen kunnen ongelooflijk ‘zeuren en zagen’. Ik ben zelf een vrouw, dus ik vind dat ik dat mag zeggen. Ik zal je een voorbeeld geven: Na een uurtje flink sporten staan we nog even met elkaar te praten. “Waar ga jij op vakantie?” is de openingsvraag van de een. Tot zover nog niets aan de hand. Maar dan komt het vervolg:

“Wij blijven dit jaar thuis”, zegt de ander. “Al kan ik dat geen vakantie noemen. Mijn man vindt het heerlijk; die doet alsof hij in een luxe hotel zit. Maar voor mij gaat alles gewoon door: poetsen, koken, wassen, opruimen. Nee zo heb ik echt géén vakantie!” En met deze ontboezeming is het hek volledig van de dam: alle vrouwen in het gezelschap gaan helemaal los op een gemeenschappelijk leed: de man.

“Mijn vriend vroeg mij laatst of ik hem wilde leren hoe hij de was moet doen”, bekent een van de vrouwen vol afschuw. “Nou, ik heb hem verteld dat hij eerst maar eens moet leren om de was in de wasmand te gooien in de plaats van op de grond. En dat ik hem – als hij weet hoe hij de mand naar boven moet brengen – wel zal leren hoe de machine werkt.”

Totaal verbouwereerd hoor ik dit geklaag van mijn sportmaatjes aan. Wat zijn dat voor ongeëmancipeerde monsters waar deze hardwerkende vrouwen mee samenleven? Zijn de zwaar bevochten overwinningen van onze Dolle Mina’s uit de zestiger jaren en van al die dappere feministes nadien, volledig aan hun huisje voorbij gegaan?

Maar dan hoor ik iets dat mij totaal van gedachte doet veranderen. “Als mijn zoon de vaatwasser inruimt, gebeurt dat nooit zoals ik dat wil”, roept een van de vrouwen verontwaardigd. “En als de andere zoon de keuken moet opruimen, deugt er ook al niets van. Ik kan het allemaal veel beter zelf doen. Ik heb hem laatst maar weer eens verteld hoe het nou eigenlijk moet. Je begint in de ene hoek, gaat de hele keuken door en eindigt in de andere hoek. En op je weg door de keuken neem je álles mee wat je tegenkomt: je maakt het schoon, ruimt het op en zet het weg. Pas dán ben je klaar! Is dát nou zo moeilijk?”, besluit ze haar relaas met een diepe zucht.

“Moet het echt altijd op jullie tijd en op jullie manier?” vraag ik de vrouwen waarbij ik mij realiseer dat ik een vraag stel ‘met het nodige gevaar voor eigen leven’. Zeven hoofden draaien mijn kant op en kijken mij uiterst verbaasd en hier en daar zelfs met onderdrukte boosheid aan.

Maar dan – heel langzaam – breekt er bij één het besef door. “Je hebt gelijk: het moet altijd op mijn moment en op mijn manier; anders ben ik niet tevreden. Nou je het zegt: ik geloof dat ik zelf de veroorzaker ben van al dit leed. Ik ga het anders doen. De komende vakantie thuis laat ik de rotzooi gewoon liggen, haal ik de boodschappen niet meer zonder overleg in huis en blijft de stofzuiger in de kast. En ik begin eens met lekker uitslapen. Wat een inzicht! Eens kijken wat dit mij de komende vakantie gaat brengen.”

En met een vrolijke groet gaan we uit elkaar.

Fijne vakantie dames!