Beste tijd van je leven

“Besef jij wel dat wij in de beste tijd van ons leven zitten?”, vraagt een vriendin mij tijdens een flinke wandeling door het bos. Verbaasd kijk ik haar aan, terwijl ik abrupt stilsta. ‘De beste tijd van mijn leven?’ Zie jij dan niet wat er allemaal gaande is in de wereld? De oorlog in Oekraïne, angstaanjagende bosbranden en talloze mensen op de vlucht. Heb jij geen last van de energieprijzen en de alsmaar oplopende inflatie? Of om het nog dichter bij onszelf te brengen: zie jij niet wat de zwaartekracht met onze billen en borsten heeft gedaan? En hoe mijn prachtige, donkere krullenbos is ingeruild voor saai grijs? Weet jij dan niet dat we vanwege lubberende bovenarmen maar beter niet meer te uitbundig kunnen zwaaien als onze gasten rond 22.00 uur vertrekken (en niet midden in de nacht zoals vroeger, want nachtbraken is er al lang niet meer bij). Nee… onze béste tijd. Nou kan ik je toch echt niet meer volgen!”

Maar ze is niet te beroerd om het even uit te leggen. “Dit is de beste tijd van je leven, omdat je het als zestiger makkelijker hebt dan ooit tevoren. Als het goed is zijn de kinderen (als je die al hebt) het huis uit en zijn ze inmiddels oud en wijs genoeg om hun eigen leven te leiden. De tijd dat je mantelzorger voor je ouders was – wat je met veel liefde en geduld hebt gedaan – ligt ook al weer achter je om de doodeenvoudige reden dat je ouders er niet meer zijn. Je bent nog gezond. Kunt alles doen waar je zin in hebt en je hoeft aan niemand meer verantwoording af te leggen. Je hebt het financieel niet slecht, omdat de hypotheek van je huis al een heel eind is afbetaald of omdat je – en dat is misschien nog wel het belangrijkste – beseft dat je helemaal niet zo veel meer nodig hebt om je te vermaken. Je jaagt niet meer alles na. Hoeft niet meer overal bij te zijn; bent niet meer bang om iets te missen en, nou komt écht het allerbelangrijkste: je bent niet meer zo onzeker.”

“Onzeker over wat?”, vraag ik nog. “Onzeker over alles!”, zegt ze resoluut. “Over je uiterlijk, of je niet te dik bent, of je wel leuk genoeg bent, of je wel genoeg vrienden hebt, of je wel gevraagd zult worden voor een feestje, of je werk wel interessant genoeg is, je wel een goede echtgenote bent. Of je je kinderen genoeg aandacht geeft. Of ze goed terecht zullen komen. Moet ik nog meer noemen? Onzeker over alles!” En om haar betoog kracht bij te zetten, wijst ze me nog even fijntjes op mijn eerder gepubliceerde verhaaltje met de titel ‘Sweet 16’.

“Nu accepteer je gewoon dat je lijf niet meer zo strak is als het volgens de bladen zou moeten zijn. Maar ‘what the heck?’ Je man streelt nog altijd met liefde je heerlijk zachte huid. Nu noem je de rimpels rond je ogen en je mond liefkozend je lachrimpels, omdat je inmiddels weet dat lachen veel meer oplevert dan piekeren. Nu doseer je je afspraken en spreek je niet meer af met vrienden die helemaal geen vrienden blijken te zijn. En sporten doe je alleen nog voor je plezier en al lang niet meer voor de prestatie. Je drinkt ’s avonds een wijntje bij het eten, omdat je lekker nergens meer naar toe hoeft. Je slaapt wat vaker uit, gewoon omdat het kan en je leest de krant in de plaats van dat je alleen maar de koppen snelt.”

Er breekt een grote lach door op mijn gezicht, terwijl ik luister naar haar gloedvol betoog. Ze heeft gelijk: dit is de mooiste tijd van mijn leven.

Ik tel mijn zegeningen en ga per direct heel erg genieten.