In de verte zag ik hem al gaan: de ruiter gezeten op zo’n typisch IJslands paard, met naast zich nog een tweede paard. Doen ze in IJsland allemaal: op een paard gaan zitten en nog een tweede of derde paard met zich meevoeren. Geen idee waarom. IJslandse paarden herken je onmiddellijk. Ze zijn groter dan een pony, maar beduidend kleiner dan onze paarden. Stevig gebouwd, maar ook weer niet zo fors als een Fries paard. En vooral hun gang is opmerkelijk: het IJslandse paard loopt in telgang waarbij de twee rechterbenen zich gelijktijdig in beweging zetten. En zo ook de linkerbenen. Als wandelaar doe ik het wel eens: de rechterarm en -voet gelijktijdig naar voren. Voelt raar; want het klopt niet. Maar juist door deze telgang is paardrijden een stuk makkelijker. In IJsland kan dan ook iedereen paardrijden en heeft iedereen een paard. Tenminste… op het platteland. Maar ja, dat is zowat heel IJsland.
Maar nu weer terug naar de ruiter die ik in de verte zag gaan. Juist als ik de ruiter met de auto passeer, valt hij zomaar van zijn paard. Roerloos blijft hij in het natte gras liggen. Ik stop de auto en ren terug naar de plek van het onheil. De teugels zitten nog altijd om de rechterhand gedraaid waardoor het paard niet weg kan.
Als ik de man aanspreek, komt er een flauwe reactie. Gelukkig: er zit nog leven in. Maar de situatie is niet best; het schuim staat op zijn mond. Hier is hulp geboden, maar wat moet ik doen? Gelukkig stopt er een tweede en een derde auto. Ik kniel naast de ruiter en schudt hem zachtjes bij de schouder. Als de man een beetje bijkomt, reageert hij boos: “Go away, go away!” Wat krijgen we nou? Een mens in nood laat je toch niet alleen! Ik vraag hem wat er aan de hand is. Maar “Go away, go away!”, is het enige dat hij laat weten.
“Maak je maar geen zorgen”, zegt een oudere man die er bij is komen staan. Deze jongeman is net als alle plattelandsjongens ruim een week in de bergen geweest om de schapen terug te halen. Een zware klus! De schapen zijn niet gemakkelijk te vangen en bovendien is het in september al aardig koud zo hoog in de bergen. Van mei tot september grazen IJslandse schapen in de bergen. In september worden ze voor de winterperiode teruggehaald naar de boerderij. En ja… dat gaat gepaard met zware zuippartijen. Onverantwoord als je het mij vraagt, maar het is niet anders. Grote kans dat elke ruiter die je hier begin september op een paard ziet zitten, stomdronken is.”
Moeizaam staat de ruiter op en probeert zijn paard te bestijgen om er van de andere kant weer net zo hard af te vallen. Stomdronken? Dan hoef ik dus geen medelijden te hebben. Die komt wel thuis al kan het zijn dat hij hier of daar nog een keer in het natte gras moet gaan liggen om zijn roes uit te slapen. Maar hij is een man en hij heeft een paard.
Dus: niks aan de hand. Tenminste zolang je in IJsland bent.
Lees ook de andere verhalen over IJsland: Vogelrots, IJslandse boerin en Land van vuur en ijs
Vanzelfsprekender 