Onder Ede

Sommige mensen doen het moeiteloos, maar ik heb het nooit voor elkaar gekregen: ‘liegen’. Vroeger had ik een vriendinnetje dat werkelijk alles bij elkaar loog. Zonder problemen; je wist nooit wat wel of niet waar was. Totdat ik er na jaren van vriendschap achterkwam dat er gewoon helemaal niets waar was van wat zij mij al die tijd verteld had. Gewoon keihard liegen: zonder blikken of blozen.

Liegen is een complexe aangelegenheid. Je moet goed onthouden wat je allemaal gelogen hebt, want het verhaal moet de volgende keer natuurlijk niet opeens heel anders zijn. Mij allemaal veel te ingewikkeld. Ik ben er dan ook nooit aan begonnen. Al heb ik mij in mijn puberteit wel heel goed geoefend op het vertellen van ‘halve waarheden’, want dat is absoluut geen liegen. Zo zei ik bijvoorbeeld wél dat ik naar een vriendin ging, wat ik dan ook deed, maar niet dat ik daarna nog doorging naar een vriendje, want dat kon voorlopig maar beter een geheim blijven. Of als ik thuiskwam en mijn moeder vroeg belangstellend wat ik allemaal gedaan had, somde ik naar waarheid drie dingen op om over de rest gewoon te zwijgen. Werkte perfect. Ik kan het elke puber aanraden.

Maar gisteren hoorde ik een mooi verhaal over de mensen die in Wageningen wonen. Dat schijnt een bijzonder volkje te zijn. Mensen uit Wageningen zijn blijkbaar graag geziene gasten bij politieverhoren. Van Wageningse mensen kun je veel opmerkelijke dingen zeggen, zoals je kunt lezen in mijn verhaaltje over ‘mijn eerste 100 dagen in Wageningen’, maar één ding is zeker: ze spreken altijd de waarheid. Waarom? Om de doodsimpele reden dat ze onder Ede staan. Dus in Wageningen: de waarheid en niets dan de waarheid.

En dan voor degenen die deze grap niet snappen: kijk even op Google maps en zie dat Wageningen topografisch ten Zuiden van Ede ligt. Wageningen staat dus onder Ede. En dat verandert nooit.