Het blijven mijn favoriete vakantielanden: Italië, Spanje, Portugal, Sicilië. Niet alleen vanwege de prachtige natuur – verveelt nooit – maar zeker ook vanwege die kleine, authentieke stadjes waar de straatjes kronkelig, steil en vooral smal zijn. Waar de was nog gewoon buiten aan de lijn hangt en de mannen met ontbloot bovenlijf rokend en bierdrinkend schaamteloos voor hun voordeur zitten. Waar de vrouwen vanuit het raam schreeuwen naar de kinderen en waar altijd de geur van eten hangt.
In dit soort stadjes werd ik ‘verliefd’ op de bijzondere straatlantaarns. Grote lampen van gietijzer met het mooiste glaswerk die op de late avond hun sfeervolle licht door de zojuist beschreven straatjes verspreiden. Het was tijdens een late avondwandeling dat ik besloot dat ik zo’n lamp naast mijn eigen voordeur thuis wilde hebben. Maar waar koop je zo gauw een straatlantaarn?
Het heeft een paar jaar geduurd, maar uiteindelijk vond ik de lamp van mijn dromen in een dorpje ten Zuiden van Barcelona. In een klein winkeltje met werkplaats raakte ik aan de praat met de smid. Wat bleek: hij maakte de straatlantaarns voor alle dorpjes in deze omgeving. En ik mocht voor een schappelijk prijsje een lamp van hem kopen. Jarenlang prijkte de lamp aan de gevel van mijn huis, totdat ik ging verhuizen en de lamp eigenlijk helemaal niet meer paste bij mijn moderne nieuwbouwhuis. Met pijn in mijn hart heb ik de lamp uiteindelijk op Marktplaats gezet.
Maandenlang komt er geen enkele reactie. “Wie wil zo’n lamp ook hebben?”, denk ik nog. Maar één dag voordat mijn advertentie afloopt, reageert een vriendelijke mijnheer met een veel te laag bod. De man is een oud huis in Spanje aan het opknappen en wil zijn huis graag opsieren met de originele straatlantaarns die hij hier in de omgeving overal ziet. Hij is verwezen naar een klein winkeltje met werkplaats waar de smid dit soort lampen nog altijd met de hand maakt. Maar de smid is een paar weken geleden overleden en een voorraad is er niet.
En nu ziet deze mijnheer zijn felbegeerde lamp op Marktplaats. “Of ik de lamp kan opsturen?”, vraagt hij. Maar dat kan ik natuurlijk niet: door het gietijzer is de lamp loeizwaar en het kwetsbare glas is uiterst breekbaar. “En als ik hem kom halen?”, stelt de man geheel onlogisch voor alsof Spanje naast de deur is. “Dan mag u hem hebben voor het veel te lage bod”, laat ik hem weten.
En dus staat de man een paar dagen later voor mijn deur. Met een liefdevolle blik neemt hij de lamp van mij over waarna hij de legendarische woorden spreekt: “Ik breng haar weer veilig thuis mevrouw. Maakt u zich geen zorgen: ik breng haar weer veilig thuis!”
Wat kan het leven van een Spaanse straatlamp toch indrukwekkend zijn.
Vanzelfsprekender 