Het dappere strandlopertje

Als je langs de zee loopt, zie je ze altijd: de kleine drieteenstrandlopertjes die druk in de weer zijn. “Wat zijn ze toch aan het doen?”, vraag ik mij iedere keer af als ik langs de vloedlijn struin. Maar tijdens mijn laatste wandeling heb ik het verhaal gehoord van een oude zeeman. Het blijkt dat de strandlopertjes uit alle macht een oude vete tussen het Land en de Zee onder controle houden. Het bijzondere verhaal van dit kleine vogeltje zal ik met je delen.

Lang, heel lang geleden, maakten de Zee en het Land voortdurend ruzie over de grenslijn. De Zee verweet het Land dat zij aan landjepik deed en met razende stormen nam zij het ingepikte land weer terug. Maar als de Zee in de zomermaanden uitrustte van haar razernij vormde het Land stiekem weer nieuwe duinen met snelgroeiende grassen en struiken zodat het land de wilde golven van de Zee beter kon weerstaan. Dit maakte de Zee natuurlijk alleen maar bozer en bozer en dus werd met zware stormen al het land in de herfstperiode weer teruggehaald.

De mensen en de dieren werden doodmoe van deze eeuwig durende strijd. Ze verlangden naar rust en vrede en wilden gewoon hun werk doen en op zondag genieten van een lange wandeling. Maar dat was nu onmogelijk. Ten einde raad stelden de mensen en de dieren voor om een bewaker uit hun midden te benoemen. Voor eens en voor altijd zou hij de grens tussen het Land en de Zee moeten bepalen én bewaken. En tot ieders verbazing gingen de Zee en het Land direct akkoord met dit voorstel.

Het leek iedereen een goed idee om de machtige zeearend tot grensbewaker te benoemen. Hij was immers de koning onder alle vogels. Bovendien leefde de zeearend boven de Zee én het Land. Hij kon dus beider belangen dienen. Na rijp beraad aanvaarde de zeearend de opdracht en begaf hij zich naar grote hoogte. Van daaruit bezocht hij alle kusten van de wereld om na een half jaar terug te keren. Tijdens een drukbezochte vergadering van alle mensen en dieren sprak de zeearend: “Met mijn scherpe ogen heb ik alle kusten van de wereld goed onderzocht en vanuit al mijn wijsheid zeg ik jullie: dit is de grens!” En meteen trok de zeearend een strakke lijn tussen het Land en de Zee. Maar onmiddellijk kwam de Zee in het geweer. “De zeearend is partijdig”, brieste ze. “De zeearend is veel meer een landdier. Zij broedt immers haar eieren uit op het Land.” En zoals al zo vaak was gebeurd, ontstak de Zee in grote woede en zette zij al haar stormen klaar om op te steken.

Maar gelukkig had iemand een goed idee om de impasse te doorbreken. Er moest een nieuwe, een betere bewaker benoemd worden en wel: de grote wijze walvis. Zonder twijfel was hij immers de koning van de zee. De walvis moest even goed nadenken – het was nogal een verantwoordelijkheid die hij daar kreeg – maar uiteindelijk aanvaarde hij de opdracht. En met een onderzoekende blik zwom hij van kust naar kust om na een half jaar weer terug te komen. Opnieuw werd iedereen opgetrommeld waarna de walvis luid en duidelijk het woord nam: “Overal in de wereld heb ik de grenzen tussen het Land en de Zee bekeken en vanuit al mijn wijsheid zeg ik jullie: dit is de grens.” En ook de walvis trok een strakke lijn tussen het Land en de Zee. Maar deze keer ontstak het Land in grote woede. “De walvis is partijdig,” brulde het Land. De walvis is veel meer een zeedier; hij is zelfs nog nooit op het land geweest.”

Luid zuchtend riepen de mensen en dieren uit: “Houdt dit nou nooit op? Kan het ooit nog goed komen tussen het Land en de Zee?” Na 3 lange winters waarin hevige stormen op alle kusten van de wereld beukten en het Land steeds verder afschraapten, waren de mensen en dieren ten einde raad. Met betraande gezichten schreeuwden ze om hulp. En toen liet een piepklein, onopvallende wit vogeltje met wat vage vlekken en slechts drie teentjes aan elk pootje van zich horen. Hij wilde wel de bewaker van de grenzen tussen de Zee en het Land zijn. Iedereen keer argwanend naar het kleine vogeltje. Moest dit beestje hun redder zijn?

Maar waar de mensen en dieren nog vol twijfel zaten, ging het kleine vogeltje dapper aan het werk. Zonder ook maar één pauze te nemen rent het strandlopertje sinds die dag langs alle vloedlijnen. Als het vloed is, staat ze oogluikend toe dat de Zee eventjes wat land inpikt, maar nauwlettend ziet het vogeltje er op toe dat de Zee zich na een paar uurtjes ook weer helemaal terugtrekt. En als het Land een paar duintjes maakt, doet het strandlopertje niet moeilijk. Maar nooit staat zij toe dat het er te veel worden.

Binnen de kortste keren kwam het kleine strandlopertje om in het vele werk, maar gelukkig boden soortgenootjes hulp. Overigens werkten de vogeltjes niet alleen op de scheidslijn van water en land, ze zorgden ook nog eens voor heel veel nakomelingen.

En zo komt het dat inmiddels miljoenen van deze vogeltjes over de hele wereld 24/7 de grens tussen land en zee bewaken. En niemand kan dit werk beter doen, omdat alles is terug te voeren op één belangrijke levensles:

‘Conflicten voorkom je alleen door allebei af en toe een beetje te geven en te nemen!’