Jabba de Hutt

Jawel; ik heb ze gesignaleerd: de elektrisch aangedreven kinderwagens en buggy’s. Helemaal niet raar toch? Als jonge ouder word je natuurlijk doodmoe van het duwen van die kinderwagen. Dat is écht een heel gewicht hoor zo’n pasgeboren baby’tje.

Zonder enige gêne liep de jonge moeder mij voorbij. Losjes bestuurde ze met haar pink de kinderwagen. Kostte totaal geen moeite. Ondertussen liep ze hard en druk te praten. Oortjes in natuurlijk en de telefoon gewoon ergens in haar zak. Zo 2012 om een telefoon tegen je oor te houden. Het kindje kreeg weinig tot geen aandacht, maar dat was geen probleem. Het baby’tje was volkomen rustig en de kinderwagen reed zowat vanzelf.

Zodra dit kindje een beetje groter is en op zijn wankele beentjes kan staan, krijgt het vast een loopfietsje. Niet dat hij zelf moet lopen. Ben je gek; veel te vermoeiend. Ik heb ze al gezien: de loopfietsjes met een hulpmotertje perfect weggewerkt in het miniframe. Zie je niets van. En het kind beweegt toch zijn beentjes! Als hij later zijn eerste fietsje met zijwieltjes krijgt, volgen de ouders natuurlijk hetzelfde concept. ‘Want als je ondersteuning eenmaal gewend bent, wil je niet anders meer’. Dat bevestigt iedereen. Nou ja, dan straks ook maar een elektrisch aangedreven stepje, trapautootje, fatbike, mountainbike of racefiets naarmate het kind ouder wordt. Waarom? Omdat het kan! Waarom moe worden als je lui kunt zijn?

Van jongs af aan doet dit kindje trouwens ook alles via een schermpje. Zo klein als hij is, kan hij dat heel rap bedienen. Zo knap, hoe snel die kleintjes met digitale media zijn. Het kindje kijkt filmpjes, doet spelletjes en regelt zelfs al dingen via het schermpje. En hij praat er tegen, de godganselijke dag. En het schermpje praat terug, de godganselijke dag. Want de stem in het schermpje weet alles; veel meer dan de echte mensen die hij – naarmate hij ouder wordt – steeds minder vaak ziet. Maar dat is niet erg, want hij ziet ook steeds minder. Zijn ogen gaan hard achteruit, ondanks de dikke bril die alsmaar dikker wordt. En zelf wordt hij trouwens ook steeds dikker net als alle andere kinderen die hij dagelijks via zijn schermpje ontmoet. Hij is nog maar klein, maar hij is vet, moddervet. Hij zou meer buiten moeten spelen, in beweging moeten komen: rennen, fietsen, lopen, springen, maar hij weet niet hoe dat moet zonder elektrisch aangedreven hulpmiddelen. En bovendien wordt hij dan zo moe.

Zijn ouders geven ook niet echt het goede voorbeeld. Ja die vinden hem zeker te dik, maar dat zijn ze zelf ook. En lui, net als hij. Die kunnen ook al lang niets meer op eigen kracht. ‘Want als je het eenmaal gewend bent, dan wil je niet anders meer’, hoort hij hen steeds zeggen. En dan komt er weer een elektrisch aangedreven apparaat in huis, bijvoorbeeld een stofzuiger of een robot voor het zwembad.

Het jongetje waar ik het hier over heb heet Jabba de Hutt. Jabba de Hutt is de dikke pad uit de welbekende Star Wars films. Jabba vreet de hele dag en komt nauwelijks meer van zijn plek. Laatst zag ik weer eens een foto van Jabba de Hutt voorbij komen en toen moest ik zomaar aan dat baby’tje denken in de elektrisch aangedreven kinderwagen. Dit baby’tje is de jonge versie van Jabba de Hutt; dat kan niet anders. Nu is het nog een mooi kindje, maar over een paar jaar is het een dik, lui monster.

Een monsters dat we zelf creëren als we op deze voet doorgaan. Deze keer niet in een science fiction film, maar in de werkelijkheid. Hoogtijd dus om afscheid te nemen van alles wat elektrische aangedreven wordt. We moeten weer onze eigen kracht gaan gebruiken zodat we weer groot, sterk en energiek worden. Niemand wil toch een Jabba de Hutt zijn?

Overigens is dit verhaal geschreven met een elektrisch aangedreven pen. Ook die bestaan natuurlijk al.