“Wát deden jullie?”, vraagt de vriend met een uitdrukking op zijn gezicht die het midden houdt tussen verbazing en walging. In het gezelschap van goede vrienden praten we over wat je een kindje van twee geeft als verjaardagscadeau. Natuurlijk komen alle gangbare dingen voorbij zoals een blokkendoos, kleurboek, vingerverf, drumsetje, wipkip en loopfiets. Maar we zijn op zoek naar iets verrassends. Iets waar zo’n kleintje in zijn eentje mee kan spelen zonder dat hij steeds de aansporing van een volwassenen nodig heeft.
Na lang nadenken komt de vriend op het idee van een ‘graafmachientje’. Hij ziet de kleine man al het zand heen en weer sjouwen van de zandbak naar het terras en weer terug. Het manneke in kwestie is nogal een buitenkind en houdt van alles wat naar auto’s neigt en op eigen kracht in beweging gezet moet worden. Deze suggestie van de vriend is dus waarschijnlijk het schot in de roos.
Maar ik wil graag nog even verder fantaseren. En opeens moet ik denken aan een oud gebruik waar wij als kind eindeloos lang mee bezig konden zijn. En daarom roep ik: ‘schuimke trekken’, wat me niet alleen van de vriend, maar ook van de rest van het gezelschap moeilijk te omschrijven blikken oplevert. Nu ben ik de enige Brabander in dit gezelschap en ik vermoed dat dat ook meteen de reden is waarom de anderen écht niet weten waar ik het over heb. Daar staat tegenover dat de vriend wel verzot is op laurierdrop en laat je dat nou net nodig hebben om uiteindelijk ‘een schuimke te kunnen trekken’.
Het zit zo: je neemt een fles van helder glas die goed afsluitbaar is. Je doet een stuk laurierdrop in de fles. Het schijnt dat je ook zoethout kunt gebruiken, maar dat deden wij vroeger nooit dus daar kan ik niets van zeggen. De fles vul je tot de hals met water. Sluit de fles. Even goed schudden zodat de laurierdrop helemaal oplost. Fles 48 uur wegzetten op een donkere, koele plek; de kelder bijvoorbeeld. Tegenwoordig heeft vrijwel niemand nog een kelder; alleen hele rijke mensen. Nou was het maken van dropwater meer iets voor de armere mensen die zich de aankoop van een zak drop niet konden veroorloven. Maar goed: koel en donker bewaren dus en dan na 48 uur nog eens flink schudden. Om vervolgens heel langzaam het zwarte schuim op te zuigen. Heerlijk vonden wij dat! Het schudden en schuimzuigen kon je keer op keer herhalen zolang je het dropwater maar niet opdronk.
De moraal van het verhaal was natuurlijk: geduld en zuinigheid. Het duurde even voordat het dropwater gemaakt was, het koste geen knoop en je had niemand nodig. Gewoon stil genieten van de bijzondere smaak en proberen om het schuimke trekken zo lang mogelijk vol te houden. Eigenlijk helemaal geen gek cadeau! Welk kind leert nu nog om geduld te hebben en zuinig te zijn? Maar weer kijkt iedereen mij meewarig aan. Nee met zoiets raars kun je volgens de vriend bij een kindje niet aankomen. Dan zet je zo’n kleintje voor schut en daar doet de vriend niet aan mee. Dus wordt het de graafmachine.
Maar zo gauw laat ik me niet uit het veld slaan. Ik pik wat laurierdrop uit de jaszak van de vriend. Vul een flesje en zet het op een donkere, koele plek. Over 48 uur heb ik mijn feestje en ga ik stilletjes genieten. Eindeloos lang: schudden en zuigen, schudden en zuigen.
Schuimke trekken van zelfgemaakt dropwater schijnt bij navraag een typisch oud-Brabants/Limburgse gewoonte te zijn. Het recept is nu bekend dus armlastig of niet; je kunt het een keer proberen.
Vanzelfsprekender 
Ook bij ons thuis was het een feest als we schommeldrop maakten. Als het tijd was om schuimke te trekken moest je wel uitkijken dat je broer niet gauw aan jouw fles had gelurkt. Mijn broer Piet en ik zijn nog steeds dol op Laurier drop. Toevallig kreeg ik vandaag van hem nog de echte Tosca laurier drop. Daar heb ik weer heel lang plezier van, want zuinigheid of niet, ik mag er eentje per dag!
LikeLike
Het water loopt mij in de mond. Wat was dit altijd lekker!
En zoals Ans zegt: er was er altijd wel een in de familie die stiekem uit jou fles lurkte. Ik kan mij niet voorstellen dat ik nooit diegene was.
LikeLike