Op hol geslagen

• 

• 

• 

Mijn hart klopt in mijn keel; akelig snel en zó hard dat iedereen het zou kunnen horen. De schrik zit er goed in nu alles erop wijst dat ik verdwaald ben in dit grote donkere bos. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Om op dit tijdstip zonder navigatie en zonder telefoon op pad te gaan? En dan óók nog een weg door het bos kiezen!

Het was deze middag mijn bedoeling om slechts een kort fietstochtje te maken, maar naar het zich nu laat aanzien, pakt dit helemaal verkeerd uit. Het kan wel eens een latertje worden vandaag. Als ik tenminste ooit nog uit dit verdomde bos kom. Het begint al te schemeren en door het dichte gebladerte lijkt het bos sowieso een stuk donkerder.

Nergens zie ik een aanwijzing. Geen fietsknooppuntenkaart. Geen ouderwetse ANWB paddenstoel en geen vertrouwenwekkende voorbijganger die ik even om raad kan vragen. De enkeling die ik wél tegenkom ziet er zo louche uit dat ik er niet over peins om ook maar iets te vragen. Ik zag zojuist twee jonge knapen op een brommertje. Wat doen die eigenlijk hier op deze afgelegen plek in het bos? Die zullen vast niet veel goeds van plan zijn dus maar beter om zo hard mogelijk bij ze vandaan te fietsen. Of dan die oudere man in zijn sjofele kleren op zo’n oude damesfiets. Waarom rijden dit soort kerels toch altijd op een oude damesfiets? Dat moet wel een engerd zijn; kan niet anders. Wegwezen dus en maken dat ik uit dit bos kom.

Kon ik maar even rusten, heel even op een bankje zitten, want mijn benen zijn zó moe. Maar nee, dat kan niet. Ik moet doortrappen, doortrappen en nog eens doortrappen, omdat ik niet weet waar en wanneer deze nachtmerrie eindigt. Ik ben hartstikke verdwaald en ongelooflijk bang. En die angst houdt mijn benen in beweging. Ik kijk nog maar eens om in de veronderstelling dat er iemand met slechte bedoelingen vlak achter mij fietst, maar het grote bos is helemaal leeg. Alleen de vogels fluiten alsof er niets aan de hand is. Maar dat is er wel: er is heel veel aan de hand. Tenminste…

Opeens sta ik aan de rand van het bos en herken ik de weg die met nog zo’n 25 km te gaan gewoon bij mijn huis uitkomt. Nu ik uit het bos ben, blijkt de zon nog volop te schijnen. Zo donker was het dus helemaal nog niet.

Fantasie…. wat kan een eenmaal op hol geslagen fantasie je toch gek maken! Want er is niets, écht helemaal niets aan de hand. Dus fiets ik op mijn gemak naar huis om een uurtje later fluitend mijn straatje in te rijden.