Ik zit in een kleine ‘huwelijkscrisis’. Niet heel ernstig hoor, maar toch wel serieus. Er vallen harde woorden en er wordt met deuren gesmeten. Heeft helemaal niets met stress als gevolg van de verhuizing te maken, maar alles met ‘bomen en bos’.
Sinds een half jaartje werk ik bij een organisatie alles, maar dan ook echt álles, in het werk stelt om Nederland te voorzien van meer bomen. Ik heb zo’n tien superslimme collega’s die zich de blaren op de tong praten om politici en boseigenaren ervan te overtuigen dat iedereen gebaat is bij meer bomen en bos en vooral ook bij meer biodiversiteit. Want daar worden niet alleen de mensen maar vooral ook de dieren heel blij van. Ik snap lang niet altijd waar mijn collega’s het precies over hebben, maar ik ben er trots op dat ik binnen deze club meewerk aan een nobele zaak.
En dan gebeurt het dat de vriend op een druilerige zondagmiddag mij even tussen de koffie en de namiddagborrel mededeelt dat hij de komende week als vrijwilliger voor ‘de een of andere organisatie’ duizend jonge boompjes gaat rooien. Omdat iemand zijn bosperceel om wil bouwen naar een voedselbos. “Hoezo bomen rooien?”, vraag ik hem vol verbazing. “We moeten juist jonge boompjes planten. Ze alle kans geven om tot wasdom te komen, zodat ze lekker CO2 kunnen vasthouden en koelte kunnen brengen in hete zomers. Wat jij gaat doen is verschrikkelijk! Het is volkomen in strijd met mijn werk!”, voeg ik er verontwaardigd aan toe. Maar de vriend heeft zijn weerwoord al klaar: “De boompjes die ik moet rooien, hebben helemaal geen kans om te overleven. Ze hebben te weinig ruimte, staan op de verkeerde plek. Of het zijn er gewoon te veel van eenzelfde soort”, voegt hij er nog aan toe. Zijn argumenten zijn misschien best redelijk, maar er is geen houwen meer aan. Aan alle crisissen die in de wereld gaande zijn, kunnen we nu de ‘bomencrisis’ in ons huis toevoegen.
We kibbelen een half uurtje over en weer totdat blijkt dat ook bij deze crisis de soep heus niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend. De vriend gaat immers zijn vrijwilligerswerk doen bij een gerenommeerde organisatie waar zelfs Urgenda zich aan verbonden heeft. En de boompjes die hij rooit, worden allemaal nog diezelfde week weer ergens anders geplant. Bij mensen die hun tuin verder willen aankleden, in gemeenteplantsoenen of bij grondeigenaren die om meer bomen zitten te springen. Er wordt goed nagedacht over wat, waar en wanneer gerooid mag worden en waar de boompjes verder mogen groeien. Nee, er gaat niet één boompje verloren. En dus zijn we opeens bondgenoten geworden in de strijd om Nederland te voorzien van meer groen. En hoe fijn is dat!
De klok slaat vijf uur. We schenken nog maar eens een borrel in om een uurtje later te genieten van een lekkere kop zondagse soep.
Huwelijkscrisis in de kiem gesmoord.
Vanzelfsprekender 