Het wordt hoogtijd voor een huisdiertje. Té vaak is het de laatste tijd té stil in huis. Ook de radio kan dat gevoel van leegte niet meer compenseren. En de buren? Die stellen inmiddels voorzichtig de vraag waarom ik zoveel praat, terwijl er niemand anders in huis is. Een nieuw huisgenootje: dat is dé oplossing.
Ik begin met het nadenken over een vis. Maar ja, een vis: die doet eigenlijk niets anders dan je met grote, verschrikte ogen aankijken en zijn eeuwige rondjes zwemmen. Als huisgenoot totaal ongeschikt.
Een hond dan? Ik begin aan een indrukwekkende lijst met voors en tegens. De uitkomst is glashelder: ook de hond wordt niet mijn toekomstige metgezel.
Doe eens gek, daag ik mezelf uit. Wat denk je van een kip? Sinds een half jaar het meest gekozen huisdier in Nederland. Eet alles. Legt elke dag een lekker eitje. Hoeft niet uitgelaten te worden. En is al blij met een klein lapje grond om vrijelijk op te scharrelen. Maar een kip is niet aaibaar! Dus nee… Toch maar niet.
Een katje dan? Zo’n klein, pluizig frutje steelt toch meteen je hart? En als hij eenmaal groot is, zit er zoveel eigenwijzigheid in dat je genoeg redenen hebt om de hele dag tegen het beest te praten. Ik hoef niet langer na te denken. Ik ben er uit: het wordt een kat. “De poes van een boer hier in de buurt heeft een nestje”, weet een behulpzame buurvrouw te vertellen. “Moet je echt eens gaan kijken.”
Dus ik naar de boer die meteen blij is dat hij een goed onderkomen kan geven aan een – of wil mevrouw er misschien wel twee? – jonge katjes. Ze lopen bij hem toch maar in de weg. Waar zijn ze eigenlijk? De boer vraagt me even mee naar achteren te gaan en terwijl we het grote erf afspeuren naar het kleine grut, roept hij met een stem als een oude rasp: “Klein kindertje, klein kindertje…” De moederpoes en haar vier jongen komen onmiddellijk aangehuppeld.
En ik? Ik ben op slag verliefd. Ik pak zo’n klein, gestreept donsje en weet het zeker; dit wordt mijn katje. “Wat wilt u er voor hebben?”, vraag ik de boer. “Een tientje voor elk kiendje”, is zijn resolute antwoord.
En ja, liefde maakt nou eenmaal blind. Dus over twee weken ben ik de trotse opvoeder van twee kleine kiendjes. Het zal een hoop werk geven; dat dan weer wel. Maar binnenkort heb ik een vrijbrief om lekker de hele dag hardop te praten. Tegen de katjes of in mezelf; maakt dán niks meer uit.
Vanzelfsprekender 
Wow Sylvia. Wat een lief verhaaltje. En ik kan me voorstellen dat je getroffen werd door zoveel liefs en donzigs. Van harte gefeliciteerd alvast met je nieuwe huisgenootjes en heel veel plezier. Dikke kus
LikeLike