Vakwerk

Het is helemaal niet de bedoeling dat ik hier ben. Niet op deze dag en niet op dit tijdstip. Maikel en zijn collega’s worden zenuwachtig van mijn aanwezigheid in het huis. Mijn huis, dat dan weer wel. Mijn huis dat nog maar net is opgeleverd en waar ik nog een beetje verwonderd en vervreemd naar kijk. Wordt dit écht mijn nieuwe thuis?

Zonder twijfel, maar voorlopig is er nog even geen plek voor mij om rond te kijken en te wennen. De komende dagen is het huis van Maikel en zijn mannen, want zij gaan – van van de begane grond tot de nok van de zolder – alles behangen en sausen. Maar dan moet ik niet in de weg lopen: wegwezen dus!

Maar vandaag wordt het werkritme van de drie mannen ingrijpend verstoord. Ik móet hier wel zijn, want er komen allerlei mensen langs om van alles te repareren. In de bouw gaat nou eenmaal veel fout; dat bleek maar weer eens toen een bouwkundig inspecteur het huis bij de oplevering grondig controleerde. Maar als rond het middaguur voor de zoveelste keer de bel gaat en er drie mannen strak in het pak voor de deur staan om ‘de warmtepomp weer met de omvormer en de zonnepanelen te laten communiceren’, worden de drie behangers écht onrustig.

Met gebogen hoofd lopen ze zenuwachtig door de woning. De kwasten en rollers blijven werkeloos op de emmers liggen. Naar binnen en weer naar buiten. Nog maar eens een sigaretje en nog een en nóg een. En dan komt het hoge woord er uit: “Zó kunnen we niet werken. Iedereen moet weg. Wég!” En dus vraag ik de technische heren hoe lang hun werkzaamheden nog gaan duren. Krijg ik een antwoord waar ik niets van begrijp en een tijdsindicatie van 20 minuten. Ik laat het Maikel weten: “Over 20 minuten is iedereen weg.”

Zelf zoek ik een plekje in de zon op het nieuwe terras en nodig Maikel uit om ook een kleine pauze te nemen. “Ik heb geen tijd”, zegt Maikel. “Het werk moet vandaag af en we moeten nog veel doen. Ik ben hier de baas”, voegt hij er geheel overbodig aan toe. Ik beloof hem dat over een klein half uurtje iedereen weg is en dat zelfs ik het huis daarna niet meer zal betreden totdat Maikel en zijn mannen klaar zijn met hun prachtige werk. En dat stelt hem gerust. Hij drukt zijn sigaret uit op mijn mooie nieuwe terras, pakt de rollers weer ter hand en commandeert zijn kompanen om aan het werk te gaan.

Vijf uur later roept hij mij. ‘Of de mevrouw even het werk wil komen controleren, want alles is klaar.’ En vol bewondering loop ik met hem door het huis. We beginnen op zolder waar een ware metamorfose heeft plaatsgevonden. Wat een prachtige ruimte is dit geworden. We zakken af naar de 1e verdieping en de begane grond. Ik geef de drie het ene na het andere compliment. Voor mij is het inmiddels zo duidelijk als wat: als je ze niet stoort, leveren deze mannen prachtig werk. En in één keer alles goed; daar kunnen ze in de bouw nog wat van leren.

Vakwerk!

Lees in het kader van mijn a.s. verhuizing ook het verhaal: ‘Houdoe’ en ‘Je ziet het pas als je het door hebt’ en verhuizen (1)