Al weken ben ik aan het inpakken. Alles wikkel ik zorgvuldig in papier om het te laten verdwijnen in dozen: talloze dozen. Ik ben al wel vijf keer naar de kringloopwinkel gereden, want ik moet kritisch zijn op wat wel of niet mee mag in de verhuizing. En even zo vaak heb ik de milieustraat bezocht. De kringloopwinkel neemt tegenwoordig ook niet meer alles klakkeloos aan.
De laatste dagen voor de verhuizing is het inpakken bijna een dagtaak geworden. Wat sleept een mens toch een hoop spullen met zich mee! En wat zitten er veel herinneringen aan dingen waar je eigenlijk helemaal niets meer mee doet. Spullen, spullen, spullen.
Maar vandaag is het dan zo ver: vandaag ga ik verhuizen. In alle vroegte arriveren de vier sterke mannen van het verhuisbedrijf. De oudste van het viertal is een norse kerel die als geen ander weet hoe je spullen op moet pakken en moet verplaatsen. Op de millimeter nauwkeurig schat hij in of een kast wel of niet door de deur kan zonder het kozijn te beschadigen. Met harde stem commandeert hij zijn kompanen en ze moeten doen wat hij zegt, dat is wel duidelijk. Maar hij bedoelt het goed en voelt zich verantwoordelijk om mijn huisraad heelhuids over te brengen. En dat stelt gerust.
De tweede verhuizer is een rustige, vriendelijke man die uiterst behoedzaam de breekbare, grote spullen inpakt in dekens en boxen. Als hij mijn schilderij van de Russische kunstenaar Jaan Elken aanschouwt, maken we een praatje over de toestand in de wereld. Dat zo’n kunstenaar er ook allemaal niets aan kan doen en of mijn schilderij in deze barre tijd nou aan waarde wint of verliest. Het schilderij heeft als titel ‘ A Whiter Shade of Pale, volume I’. Het is mij onbekend of dit daadwerkelijk een verwijzing is naar de het album van de psychedelische rockband Procol Harum, maar praten over muziek vind ik een stuk makkelijker dan praten over die verdomde Russen met hun oorlog.
De derde verhuizer is een échte machoman. De aap op de rots. Een krachtpatser vol tatoeages die aan MMA doet zo blijkt later op ochtend als hij vlak voor mijn neus even een vechthouding aanneemt en zijn spierballen laat rollen. En de vierde is een jongen met mogelijkheden, zoals mensen met een beperking tegenwoordig liefkozend worden genoemd. De jongen werkt nog maar twee weken bij het verhuisbedrijf en moet nog veel leren. De andere mannen laten hem alle zware dozen sjouwen, maar de dappere jongen geeft geen krimp als hij voor de zoveelste keer mijn trappen op en af loopt. Al vertrouwt hij mij wel toe, dat hij straks behoorlijk moe zal zijn en vroeg naar bed wil gaan.
Binnen 4 uur is mijn huis compleet leeggehaald en is de grote vrachtwagen afgeladen vol. We gaan op weg naar mijn nieuwe huis in Gelderland waar de vier mannen alles weer uit de vrachtwagen zullen laden en in de kamers zullen zetten die ik op de stickers genoteerd heb. Vanaf morgen mag ik alles weer uitpakken en ga ik met mijn spullen weer een nieuw thuis maken. Verhuizen… indrukwekkend en vooral vermoeiend. Voorlopig blijf ik zitten waar ik zit.
Lees in het kader van mijn a.s. verhuizing ook het verhaal: ‘Houdoe’ , ‘Je ziet het pas als je het door hebt’ , Verhuizen (1), Vakwerk‘, ‘Verhuizen (2)’ en ‘Dramaqueen‘.
Vanzelfsprekender 